3 keer kreeg Ilse Moerkerk te horen dat ze een tumor in haar heup had. Na de laatste keer moest haar volledige rechterbeen geamputeerd worden. Al 4 jaar staat haar leven in het teken van behandeling en herstel. De Ride for the Roses werd een jaarlijks terugkerend doel. Ook dit jaar wil ze meedoen, met de handbike als geheime wapen.
In 2014 was het voor de eerste keer mis. Na maanden van pijn in haar been liet Ilse zich onderzoeken. Kanker was nooit in haar opgekomen. Ilse: ‘Ik dacht aan van alles, zelfs aan ALS. Maar botkanker komt zo weinig voor. Toen de dokter me vertelde dat ik een zeldzame tumor in mijn heupbot had, was ik in shock. Ik kon alleen maar huilen en shaken. Zo onwerkelijk.’
Ilse’s angels
Ilse onderging een zware operatie. Een deel van haar bot werd vervangen voor kunststof materiaal. Na de operatie moest ze alles opnieuw leren: ‘Ik kon m’n been nog geen centimeter optillen. Zenuwen waren doorgesneden, spieren omgelegd. Maar de kanker was weg en ik kon weer vooruit. Toen ben ik voor het eerst gaan trainen voor de Ride for the Roses. Ik heb vriendinnen gevraagd of ze met me mee wilden doen. Met z’n 12’en vormden we Ilse’s angels. En engeltjes waren het. Zo bijzonder om met elkaar over die finish te gaan. Een enorme ontlading van alles wat er het jaar ervoor was gebeurd.’
Een maand afscheid nemen
Helaas kwam de kanker in haar heup terug. Niet 1, maar 2 keer. De eerste keer kon Ilse’s been nog worden gespaard. De tweede keer wist ze dat een amputatie onvermijdelijk was om de tumor volledig weg te halen. Ilse: ‘Dit kwam natuurlijk niet helemaal meer uit de lucht vallen, maar toch kwam het in eerste instantie niet echt binnen. Je grootste nachtmerrie komt uit. Dat is zo onwerkelijk dat je het eigenlijk niet meteen kunt bevatten. Ik zou vrij snel erna geopereerd worden en had een maand de tijd om afscheid van mijn been te nemen. En dat heb ik ruimschoots gedaan.’
Dansen met tranen
Ilse maakte voor die maand een bucketlist die ze naar hartenlust afvinkte: ‘Alles wat ik maar kon bedenken zette ik op de lijst. En deed ik ook. Een weekendje New York, een Solex-tour – dat is zo’n ouderwetse snorfiets - met de angels, saunabezoekjes met mijn man en zus, rijden in een Porsche met m’n zoon, shoppen met m’n dochter… En natuurlijk weer de Ride for the Roses. De laatste waarbij ik allebei m’n benen nog had. Weer fietste ik hem met mijn angels. Bij de finish werd ik binnengehaald door zoveel bekenden: m’n vader, broer, vrienden, oom, nichten, oud collega’s... We zijn daarna met z’n allen totaal uit ons dak gegaan. Ik heb gedanst met tranen in mijn ogen.’
Monster onder het bed
Na deze uitzinnige maand volgde de onvermijdelijke amputatie, nu 4 maanden geleden. Het werd een zware operatie, met de nodige complicaties achteraf. En weer werkt Ilse keihard aan haar herstel in revalidatiecentrum Heliomare. Zowel fysiek als emotioneel. Ilse: ‘Weer moet ik alles opnieuw leren. En daarbij moet ik mijn nieuwe lichaam leren accepteren. Na de operatie wilde ik een tijd lang niet eens onder het laken kijken. Ik heb daarover gepraat met een psycholoog en zij vroeg: “Wat deed je vroeger als je kinderen dachten dat er een monster onder het bed zat?” Dan keken we samen onder het bed en liet ik zien dat er geen monster was natuurlijk. Toen besefte ik: als ik niet kijk, maak ik het alleen maar erger. Ik heb toen eerst mijn man laten kijken. Hem liet ik bepalen of hij dacht dat ik het aankon. “Dat kun je wel,” zei hij. Toen was ik er klaar voor.’
Ride als steunpilaar
In al die jaren van ziek zijn en revalideren is de Ride for the Roses een rode draad in Ilse’s herstel geweest. Ilse: ‘Als je grootste nachtmerrie uitkomt, moet je een doel hebben om na te streven. Anders is wat je overkomt te groot om te bevatten. De Ride is de steunpilaar waar ik me altijd aan kan optrekken. Het doel dat ik keihard nodig heb. Toen KWF me vroeg of ik boegbeeld voor de 25 kilometer wilde worden, hoefde ik daar geen seconde over na te denken. Ik bén het boegbeeld, ik adem de Ride. En daarbij is het ontzettend belangrijk om geld op te halen voor onderzoek naar kanker. Hoe meer we ophalen, hoe meer mensen er van nieuwe ontwikkelingen kunnen profiteren. Zo wordt kanker hopelijk ooit een chronische ziekte.”
25 kilometer met de handbike
Dat ze een been mist weerhoudt Ilse er niet van om ook dit jaar weer een doel te stellen: 25 kilometer met de handbike: “Ik ben al volop aan het trainen. Fietsen met een handbike blijkt ontzettend zwaar, maar ik kom er wel. Hoe ik het doe, doe ik het. Maar met 1 been kom ik ook de finish over, daar zorgen mijn armen wel voor. Dat optimisme zit in mijn bloed, zo ben ik altijd geweest. En het scheelt denk ik ook dat ik hier langzaam naartoe ben gegroeid. Dat ik tijd heb gehad om aan de nieuwe situatie te wennen. 4 jaar geleden was ik waarschijnlijk ingestort als ik wist dat mijn been eraf moest. Nu kan ik het aan. Wat me ook helpt is het bijhouden van een blog. Alles wat ik voel en ervaar schrijf ik op, voor mezelf en voor anderen. Dat is ook mijn uitlaatklep.’
Oppas-omaatje
De Ride for the Roses is niet het enige doel dat Ilse voor ogen heeft: ‘Ondanks dat elke controle weer ontzettend spannend is, geniet ik van elk moment. Natuurlijk hoop ik op een mooie, lange toekomst. Ik wil later een oud oppas-omaatje worden. Met 1 been en een prothese. En voor nu? Dit jaar word ik 50 en op mijn verjaardag wil ik kunnen dansen. Het liefst op de bar.’
Steun jij Ilse?
Ilse rijdt op 15 september op haar handbike 25 kilometer tijdens de Ride for the Roses in Goes. Ze zamelt hiermee geld in voor een versnelling in kankeronderzoek. Help jij Ilse met het halen van haar streefbedrag?
