Omdat kleine beetjes wel het verschil maken
Nog steeds worden teveel mensen getroffen door kanker. Doordat ze zelf ziek worden, doordat hun dierbaren ziek worden. Doordat mensen overlijden.
Geld voor onderzoek resulteert in snellere opsporing waardoor er meer kans op genezing of langere levensduur is. Geld voor onderzoek levert behandelingen met mindere schadelijke bijwerking. Geld voor onderzoek maakt het verschil.
Geef wat je kunt missen, help mee het verschil te maken. Help mee. Liefs, José
Mijn badges
Inschrijving compleet
Donateurs bedankt
Foto's toegevoegd
pagina gedeeld op social
Emails verstuurd
De kop is eraf met meer dan €10
Vijf donaties ontvangen
Streefbedrag gehaald
Streefbedrag hoger dan €500
De Kopgroep behaald met meer dan €1.000
Zelf een eerste donatie gedaan
My Updates
Hello darkness, my old friend.
De
eerste zin uit het wereldberoemde nummer van Simon & Garfunkel “The
sound of silence”. Paul Simon schreef het nummer, maar de eerste zin
komt uit het leven van Art Garfunkel. Tijdens hun studie werd een van
zijn beste vrienden blind. Garfunkel hielp hem, las hem voor, begeleide
hem naar de colleges.
Als ik dit
soort verhalen hoor, dan denk ik aan mijn oma. Het is niet hetzelfde,
maar toch.. Mijn oma noemde me Joosje Klomp. Ze hoorde me aankomen als
ik met mijn klompjes over de kiezels van de oprit kwam aanrennen. Een
zacht, tenger vrouwtje. Ze zat in de vrouwenraad van de kerk. Met
verbinding en liefde als argumenten en instrumenten kwam ze daar op voor
hen die het zo hard nodig hadden. Onvoorwaardelijke liefde als steun in
moeilijke tijden. Als ik daar aan denk, ik voel zoveel warmte en trots
voor mijn oma. Ik hoop dat ik op haar lijk.
Art
Garfunkel nam zijn vriend mee naar het station en deelde toen mee dat
hij met de trein ging. En dat de blinde jongen de weg naar huis wel zou
vinden. En weg was Art. Verbijsterd probeerde de vriend met horten en
letterlijk stoten zijn weg te vinden. Met de nodige blauwe plekken en
schrammen vond hij zijn thuis, om daar te ontdekken dat Art de hele
tocht bij hem in de buurt was, hij was helemaal niet met de trein
vertrokken. Hierdoor had hij wel weer meer zelfvertrouwen en
zelfstandigheid gekregen. Wat een mooi verhaal van steun en
betrokkenheid.
People talking without speaking.
People hearing without listening.
Zoveel
mensen hebben angst voor de dood. Voelen een intens ongemak bij ziekte
en zieken. Ze klappen dicht. Ze blijven weg, laten niets meer horen.
Vermijden het onderwerp angstvallig. Terwijl de zieke juist nu zoveel
steun nodig heeft. Als de zieke zijn eigen angsten wil delen, neemt de
angst van de toehoorder de controle over, en is er geen ruimte meer voor
een oprecht gesprek. ‘Je moet gewoon positief blijven’ als reactie op
een verzoek van de zieke. Alles om een gesprek over een naderend
overlijden te vermijden. Eigen angst wordt zo groot dat er geen ruimte
meer blijft om de angst van de zieke te bespreken, te troosten, elkaar
troosten.
Art Garfunkel vat het nummer samen als volgt: "The inability of people to communicate with each other, not particularly internationally but especially emotionally".
Laten
we proberen om onszelf juist emotioneel te verbinden. Om onze angsten
opzij te zetten, zodat we diepe verbinding kunnen aangaan. Je kwetsbaar
opstellen om een rots in de branding te kunnen zijn voor die ander.
Groei. Overstijg jezelf. Maak herinneringen. Wees een positieve noot. Maak de tijd rijk. Just do it.
We hoeven niet perfect te zijn. We moeten wel ‘zijn’. Er ‘zijn’.
Samen. Met elkaar. Let’s carry eachother. One.
KWF.
De
donaties gaan naar onderzoek. Opsporing, behandeling, nazorg.
Preventie. Want hoe we ons inzetten voor verbinding, de ziekte
veroorzaakt zoveel ellende.
Ik zet me in. In verbetering van mezelf. Bewustwording. Motiveren. Door donaties bij elkaar te schooien.
Kun je wat missen? De link staat hieronder.
Wil je wat doen, maar kun je het financieel niet dragen, wordt vrijwilliger, wordt een buddy. Ga collecteren. Als je het kunt.
Maar vooral: blijf verbonden. One 
️
️
Het wezen van de olifant.
Het wezen van de olifant.
Ik ben een groot fan van de schrijver Toon Tellegen. Op het eerste oog, kinderlijke dierenverhalen. Maar er zitten zoveel lagen in. Ze zijn heel filosofisch, zijn verhalen. Eén van mijn favorieten, want ik kan moeilijk kiezen, is het wezen van de olifant. Dagelijks klimt hij in bomen, want hij wil in de verte de verte zien. Als hij de verte dan ziet maakt hij een pirouette van blijdschap, en valt daardoor uit de boom. Blauwe plekken, schrammen, builen op zijn hoofd. Toch…ondanks dat hij telkens het voornemen heeft om nooit meer in een boom te klimmen, iedere dag doet hij het weer en valt hij weer, en klimt weer en valt weer.
Is hij hardleers? Is hij vergeetachtig? Of is zijn verlangen zo sterk dat hij de prijs ervoor toch graag betaald. Is hij dom, of geeft hij nooit op? Is de pijn van het vallen niets in vergelijking met het geluk van de verte zien?
Afgelopen week schreef ik over Sifan Hassan. Net als die andere atlete, de hordeloper Femke Bol, ze vielen allebei, tijdens een finale van het wereldkampioenschap.
Beiden hadden een flinke val gemaakt, en een enorme teleurstelling weg te kauwen. Zo lang en hard getraind en dan met lege handen staan. En de volgende dag stonden ze er allebei weer. Sifan zei dat het belangrijk is dat je accepteert dat verlies ook bij winnen hoort. Femke zei ik laat mijn WK niet verpesten door een valpartij. Femke was tijdens de finale van de 400 meter hordelopen favoriet, ze ging als een speer. Maar inwendig was ze toch bang tijdens de laatste 30 meter, om weer te vallen. Ze is wereldkampioen geworden! Sifan Hassan won een bronzen én zilveren medaille, nadat ze zich had herpakt na die valpartij. De veerkracht van deze 2 vrouwen, het lijkt op de veerkracht van de olifant van Toon. Je herpakt je, om toch je doel te bereiken. Vallen en opstaan. Doorgaan, incasseren.
De kwetsbaarheid die deze beide atleten in interviews laten zien ervaar ik als verfrissend. Het toont de andere kant van de medaille, het verliezen, en de pijn. De angst om niet te kunnen doen wat je zo graag wilt. Maar toch opstaan, doorgaan, want dat is wat sport ( en ook het leven) is, vallen en opstaan. De kunst is, om het opstaan en doorgaan groter te laten zijn dan het vallen. Ook als je niet alle factoren onder controle hebt.
Bij behandeling van ziekte moet je je ook overgeven aan de onbekende en oncontroleerbare factoren. Alles geven. Ondergaan wat er komt, hopen op het beste. Maar er is ook altijd de angst. Wat als….
26 jaar geleden was chemo nog een bruut beest. Het vernietigde zoveel gezond weefsel. Maar 26 jaar onderzoek heeft geresulteerd in: chemo die bepaalde cellen kan herkennen, en enkel die cellen vernietigd. Bestralingen zo gericht op enkel kwaadaardige cellen, dat er nauwelijks tot geen randschade meer is. Hierdoor blijven complicaties na behandeling in veel gevallen tot minimum beperkt. Immunotherapie, waardoor het eigen lichaam als beschermheer en wapen wordt ingezet. De resultaten zijn veelbelovend, en geven hoop.
Helaas zijn deze vormen van behandeling nog niet voor alle vormen van kanker zo gespecialiseerd. Hoe mooi zou het zijn… Mogen we hopen? Nee, we moéten hopen. En we moeten betrokken blijven. Ik blijf me inzetten voor het KWF.
Want ik wil de hoop blijven aanwakkeren, ik wil de betrokkenheid blijven stimuleren.
Kanker is verdriet, pijn, verlies. Het is zorgen, angst, beperking. Ik streef naar verlengen, naar verbinding, naar samen. Naar genezen, naar voorkomen, zonder beperkingen.
Ben ik de olifant van Toon Tellegen? Is mijn streven het verlangen om in de verte de verte te zien?
Misschien. Maar net als de olifant blijf ik klimmen. Blijf ik in de verte de verte zien. Blijf ik een pirouette maken. Want zonder hoop…zonder hoop zie ik de verte niet.
Zonder die symbolische verte hebben we niets. Daarom Ride for the Roses. Voor de verte. Voor hen, die enkel vandaag als zekerheid hebben. Ik ga mijn best doen om ze wat van de verte te geven. Help je mee?
Doneer dan, kleine beetjes, grote beetjes, ieder beetje creëert wat van de verte voor hen, die alleen vandaag hebben.
Thank you to my Sponsors
Metamorphose
Donated €515
Alex, Fogitte, Geertje En Meintje
Donated €159
"Dappere lieverd, we love you big time!"
Catherine En Pieter Witvliet
Donated €106
Marjan Feith
Donated €100
"Zet 'm op en denk tijdens het fietsen ook af en toe aan Karel. Kus!"
Anonymous
Donated €80
Callista
Donated €53
"❤️❤️❤️❤️voor de 100 op mijn 50e!"
Ineke Visser
Donated €53
"Zo ontzéttend trots op je! Love you lots!! XXX"
Marie Smit
Donated €53
Hilde Mellema
Donated €50
"Fantastisch dat je dit doet José! Veel liefs van Hilde"
Barth Visser
Donated €50
Marie Smeding
Donated €40
"Gooooooo schatje!!!!"
Willie
Donated €35
Sjaak
Donated €32
Carla Tassie
Donated €32
"Duim voor je en denk aan je🍀😘"
Corry Heymann
Donated €32
Lynda
Donated €27
"Zet em op bikkel. Bij deze een steuntje in de rug."
Aukje
Donated €27
"Omdat je de meest charmante strijder bent die ik ken."
Liduina
Donated €27
"Geweldig van je José! Met respect en veel liefs van mij! 💖🚴♀️💖"
Leonie Bais
Donated €27
"Gogogo José! ❤️"
Anonymous
Donated €27
"Sterke vrouw❤️ heel veel succes!"
Case Ganzeveld
Donated €27
"❤️"
Menno Schreuder
Donated €26
Oriana Jippes
Donated €21
"Zet m op Topper! Geweldig dat je dit doet"
Sanne Palstra
Donated €21
K De Bie
Donated €21
"José forever"
Peter Huizing
Donated €21
"Je bent een doorzetter, José"
Dominique Lammers
Donated €21
"Succes José 😘"
Willemijn Schijff De Mooij
Donated €21
"Prachtig wat je doet ik maak wat over ."
Henk Van Atteveld
Donated €21
"Hallo José, ik ben de partner van Liduina Beckers en zij vertelde mij over jou en jouw initiatief. Ik draag daar graag aan bij! Succes! Henk"
Suzanne Leliveld
Donated €20
"Succes topper!"
Alex Stegeman
Donated €20
Christel Elshout
Donated €20
"Dappere dodo!! Je bent een voorbeeld voor mij!! Liefs en sterkte!!!"
Sandra Merite
Donated €16
"Je bent een kanjer ! Trots op jouw ❤️"
Ingrid Verhoeff
Donated €11
Marjan Van Van Kruiselbergen
Donated €11
"heel veel succes op je 🚲😻🙋🏻♀️"
Nikki Meijerink
Donated €11
"💝"
Esther Kuiper
Donated €10
Monique Olinga
Donated €10
"Je bent een ongelooflijke TOPPER"
