Toine Langeveld

Ik fiets voor...

een versnelling in kankeronderzoek. Dat is heel hard nodig, want nog steeds krijgen er te veel mensen te maken met de diagnose kanker, een ziekte met relatief weinig perspectief. Voor het eerst kreeg ik te maken met de gevolgen van die ziekte toen de vader van mijn studievriend Piet rond 1970 overleed aan longkanker. Voor mij was dat een enorme klap die een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. Vanaf dat moment was ik een meer dan geïnteresseerd lezer over die omineuze kwaal en heb ik me opgeworpen als donateur voor het KWF. Later kreeg ik vaker direct te maken met die lastig te beheersen ziekte kanker maar altijd op enige afstand. Totdat begin deze eeuw buurtvriendin Wouke al na een paar weken de strijd met alvleesklierkanker verloor; het trof mij als een spreekwoordelijke donderslag bij heldere hemel vooral ook omdat het nu wel erg dichtbij kwam. Daarna moest een sympathieke volleybal-maat Cees helaas zijn meerdere erkennen in de consequenties van prostaatkanker. Verder werd de zachtaardige sympathieke buurtgenoot Joop getroffen door een hersentumor die hij weliswaar doorstaan heeft maar die zijn kwaliteit van leven wel danig heeft aangetast waardoor hij nu noodgedwongen in een verpleeghuis verblijft. En medio 2014 kwam het nog dichterbij toen mijn eigen Annemieke te maken kreeg met borstkanker; zij is er gelukkig bovenop gekomen ook al heeft het haar veel energie en bloed, zweet en tranen gekost. En haar goede vriendin Annelies die haar in die tijd altijd tot steun was heeft net onlangs de boodschap gekregen dat ook zij borstkanker heeft ontwikkeld; alsof ze het allemaal weer opnieuw beleeft. Er zijn in onze vriendenkring nog vele slachtoffers van kanker gevolgd in de afgelopen decennia; en, hoewel ze dat stuk voor stuk zouden verdienen, zie ik ervan af om allen hier persoonlijk te noemen inclusief hun veelal tragische verhalen omdat dat daardoor te ver zou voeren.

En dan tenslotte. Ook mijn zeer dierbare vriend Ed waarmee ik hardliep, fietste, wintersportte en nog tal van andere gezellige dingen deed, leek de hersentumor die hem begin 2011 "out of the blind" trof uiteindelijk te boven te komen, ook al moest hij daarvoor veel van zijn persoonlijkheid inleveren. Toch plotseling, begin 2020 kwam die tumor zo maar ineens terug en is het Ed na een dappere maar ongelijke strijd dit keer helaas niet gelukt die tumor de baas te worden. Op zondag 23 februari jl. is hij toch nog vrij plotseling overleden. En omdat Ed altijd een optimistisch en positief ingesteld mens was en een begenadigd liefhebber van de wielersport en vaak de Ride of the Roses heeft gereden en in ieder geval altijd heeft gesteund, fiets ik op 27 september a.s. speciaal voor hem (maar natuurlijk ook voor alle mensen die met kanker te maken hebben gekregen of nog gaan krijgen). Sponsor mij en help KWF met de financiering van belangrijk onderzoek naar kanker; het is hard nodig. Ik en KWF Kankerbestrijding zijn jou heel erg dankbaar.